***
Tymczasem na dworze zapadał zmrok. Ross wciąż przebywał z
Laurą na sali, pomagając jej w pakowaniu rzeczy. Wciąż nie mógł uwierzyć w to,
że znów jest dobrze. Odzyskując Laurę dostał od losu drugą szansę, której tym
razem nie zmarnuje.
- Kochanie…
- Tak, Ross?
- Jak dobrze, że cię mam.
Brunetka roześmiała się i
mocno wtuliła się w blondyna.
- Wiesz, że mówisz mi to już ze dwudziesty raz? –
wymruczała.
- Jak dobrze, że cię
mam. Dwudziesty pierwszy – uśmiechnął się Ross.
Laura podniosła głowę i utkwiła wzrok w oczach blondyna. Po
chwili stanęła na palcach i delikatnie musnęła jego usta . Chłopak natychmiast
zrewanżował się jej długim pocałunkiem.
- Nawet nie wiesz, jak mi tego brakowało – westchnęła
brunetka.
- Czego?
- Wszystkiego związanego z tobą. Brakowało mi twojego głosu,
twoich brązowych oczu, uśmiechu…
- Urody,
doskonałości, ekstrawagancji, bystrości, poczucia humoru… - wyliczał Ross.
- I skromności – dokończyła Laura próbując zachować powagę.
Nie wytrzymała i wybuchła głośnym śmiechem.
Naraz chłopakowi przypomniało się spotkanie z Alex na
korytarzu szpitalnym. Uśmiech momentalnie znikł z jego twarzy.
- Co się stało, blondi? – spytała z lekkim niepokojem w
głosie Laura.
- Eh nic…Wiesz, przed chwilą, jak szedłem po wypis do
doktora, spotkałem Alex.
- Oh.. I co z nią?
- Sądziłem, że będzie płakała. Ale nie, widziałem jak
rozmawiała jakimś chłopakiem. Co prawda miała zaczerwienione oczy, ale śmiała
się.
- No widzisz. Dojdzie do siebie szybciej, niż się
spodziewasz.
- Nie masz jej za złe, jak cię nazwała?
- Nie, na pewno nie chciała tak wybuchnąć i teraz tego
żałuje. Wpadła po prostu w furię. Nie dziwię się - ja pewnie zrobiłabym to samo będąc na jej
miejscu. Spróbuję z nią porozmawiać.
- Ale chyba nie teraz?
- Ooo, niby czemu?
- Bo teraz jest czas na coś innego – zachichotał Ross.
- Emm. Ross? – Laura ze zdziwieniem uniosła brwi - O co ci chodzi?
W tej samej chwili brunetka cudem uniknęła spotkania z
poduszką, którą rzucił w jej stronę chłopak.
- Oooo nie. Nie
żyjesz, słyszysz?! - wzięła okrągłą
poduszeczkę i cisnęła nią w blondyna.
Niestety, nie trafiła.
- Pff, tylko na tyle cię stać? – Ross złapał kołdrę z łóżka.
Laura, nim się spostrzegła, już była ciasno zawinięta w białe posłanie.
- Wyglądasz jak…parówka w hot dogu. – stwierdził chłopak.
Laura szamocząc się na wszystkie strony, próbowała się
uwolnić. Ross jednak mocno trzymał obie strony kołdry.
- Uwolnij mnie, głupku!
- Ha! Nie mam zamiaru, skarbie.
- Ross! Ja mam ciężkie obrażenia powypadkowe, a ty mnie
męczysz.
- Chyba MIAŁAŚ ciężkie obrażenia powypadkowe. No dobrze,
niech ci będzie. – to mówiąc puścił
końce kołdry. Dziewczyna straciła równowagę i wpadła prostu w jego ramiona.
- Mam cię!
- Zooostaw mnie, głupi jesteś.
- Rozumiem, że strzeliłaś focha?
- Tak – brunetka usiadła na skraju łóżka i skrzyżowała ręce.
Ross zajął miejsce obok niej.
- No przepraszam. Wiem, jestem trochę dziecinny – schylił
się, by ją pocałować, jednak Laura odwróciła głowę udając, że wciąż jeszcze
jest zła na niego.
„Jest tylko jeden sposób na to, żeby się rozchmurzyła” –
pomyślał Ross. Zbliżył się no niej i zaczął ją łaskotać. Wiedział, że Laura
jest bardzo przeczulona i ma łaskotki praktycznie WSZĘDZIE.
- AAAA, ROSS PRZESTAAAAŃ – wołała dziewczyna machając rekami
i nogami na wszystkie strony.
- A nie będziesz się już obrażać?
- Nnnie!!
- Tak, czy nie?!
- AA, no mówię, że
nie będę!! Wygrałeś! Tylko przestaaań już!!
Ross przestał ją łaskotać i posłał jej triumfalne
spojrzenie.
- Wiedziałem, że w końcu ulegniesz.
- Taa. Łaskotki to moja słaba strona.
- Mnie to mówisz?
-Spadaj.
Ross zaśmiał się i nastawił policzek w stronę dziewczyny,
pukając w niego palcem wskazującym. Laura przewróciła oczami i cmoknęła chłopaka.
Było parę minut przed północą, kiedy Alex skończyła rozmowę
z Rydel. Gadała z nią bardzo długo, bo było o czym. Poza tym potrzebowała się
komuś wyżalić.
Dokładnie opowiedziała koleżance o całym zdarzeniu. Musiała
przyznać, lekko zdziwiło ją to, że nie uroniła przy tej rozmowie ani jednej
łzy. Tak jakby całe zamieszanie z Rossem powoli przestawało być dla niej ważne…
Rydel była smutna, bo bardzo lubiła Alex i życzyła jej jak najlepiej. Ucieszyła
się jednak na wieść o Charlim, nazywając go „słodkim ciasteczkiem”. „Nawet go nie zna, a już opisuje go
bezbłędnie” – myślała Alex. To prawda, Charlie był przemiłym chłopcem i było
jej trochę żal, że nie dała mu swojego numeru. A przecież jest taka możliwość,
że już się nie zobaczą…
Naraz zesztywniała. Zaraz, co to było? Ktoś puka do drzwi?
Eee, chyba jej się zdawało…
- Psst. Alex? – usłyszała szept i prawie podskoczyła w
miejscu z przerażenia. Po chwili oślepił ją blask latarki. Zmrużyła oczy.
- Kim jesteś?!
- Ciii, nie drzyj się. To ja.
- Jaki ja?
- No jak to, jaki ja. Charlie.
- Co ty tu robisz?! Skąd wiedziałeś gdzie mnie szukać?!
- Hmm. Miałem „przeczucie” – odparł ironicznie chłopak – I
błagam, nie wrzeszcz, tak bo zaraz ktoś
przyjdzie i mnie wygoni.
- Taa, przydałoby się .. – mruknęła Alex – mógłbyś łaskawie
wyłączyć tę cholerną latarkę?
- A no tak, sorki – stropił się chłopak. Po chwili w
pomieszczeniu znów zapanowała ciemność.
- Po co przyszedłeś?
- Żeby pogadać.
- Cóż za idiotyczna odpowiedź.
- Czemu? To takie dziwne?
- Hem wiesz. Biorąc pod uwagę fakt, że jest parę minut po
północy, nie widzę powodu, żeby mnie odwiedzać…
- Aha, czyli mam wyjść?
- Nie! Zostań, bo nie odpowiedziałeś na moje poprzednie
pytanie.
- Ojj było ich parę…
- Jak mnie znalazłeś?
- Tak trudno się domyślić? Wystarczyło, że zobaczyłem, do
której sali weszłaś.
- Ale czego przychodzisz właśnie o tej porze? Jak cię
wpuścili?
- Nie rozumiesz. Ja tu mieszkam.
Alex zamurowało z wrażenia. Po chwili wykrzyknęła:
- CO?
- Ciiicho bądź, no. Dobrze, może źle to sformułowałem. Nie
mieszkam tu, ale tu PRZEBYWAM.
- Nadal nic nie rozumiem.
- To trochę skomplikowane. Moja babcia, ta z Wielkiej
Brytanii, leży na oddziale kardiologii, opiekuję się nią.
- A co na to twoi rodzice?
- Ja.. nie mam rodziców.
- Boże…Przepraszam, nie chciałam…
- Spoko. Skąd miałaś wiedzieć? Nawet ich nie pamiętam,
zginęli w wypadku samochodowym jak miałem 2 lata. Zajęła się mną babcia.
Właściwie – tu głos lekko się mu załamał – tylko ona mi pozostała. A teraz…
- Rozumiem, przykro mi. – przerwała mu Alex. Bardzo współczuła
Charliemu, ale nie wiedziała, jak może mu pomóc. Powoli wstała z łóżka.
- Gdzie jesteś? -
wyszeptała.
- Tutaj – odezwał się Charlie. Stał tuż przed nią, nie
widziała jego sylwetki, ponieważ w pomieszczeniu panował mrok, ale czuła jego
przyspieszony oddech. Przytuliła chłopaka z całych sił. Charlie objął talię
dziewczyny i położył głowę na jej ramieniu.
- Dziękuję – wyszeptał. Po chwili rozluźnił uścisk i siadł
na łóżku.
- To może powiesz mi…dlaczego płakałaś?
Alex westchnęła.
- Nie wiem, czy chcesz tego słuchać.
- Jasne, że chcę. Ja powiedziałem ci o mnie, teraz twoja
kolej.
- No dobrze, w dużym skrócie. Ten blondyn, którego widziałeś
nazywa się Ross Lynch.
- To ten gość z telewizji?
- Tak. Z serialu.
- Ohoho. No to nieźle trafiłaś.
- Mów za siebie, dobrze? Poznałam go przypadkiem. Właściwie
to wlazłam do jego garderoby.
- Ty?! Nie wierzę…
- Ano ja. Znalazł mnie tam, ale nie wezwał ochrony.
Zaczęliśmy rozmowę.
- I wtedy się w nim zakochałaś. Zgadłem? – przerwał Charlie.
- Eh nie. Wtedy jeszcze nie. Odprowadził mnie do hotelu,
wytłumaczył mnie przed moimi rodzicami. A potem umówiliśmy się na kolejne
spotkanie.
- I w tym momencie stwierdziłaś, że się w nim zakochałaś.
- Jesteś nadzwyczaj irytujący.
- He, zabawne. Każdy mi to mówi.
- W sumie nie dziwię się. W każdym razie Ross zaproponował
mi wtedy pracę na planie serialu.
- Żartujesz!
- Nie, ale byłam tak samo zdziwiona, jak ty. Miałam zastąpić
jakąś dziewczynę, która w ostatniej chwili zrezygnowała z roli.
- I jak ci poszło?
- Chyba dobrze. Scenarzystka była ze mnie zadowolona.
Poznałam też Caluma, Raini, Laurę…
- Tę małą brunetkę?
- Widziałeś ją?
- Tak, mało się o nią nie potknąłem.
- Nie przesadzaj, nie jest aż tak niska.
- Nie, w ogóle.
Alex westchnęła i przewróciła oczami.
- Noo.. kontynuuj, proszę.
- Jechaliśmy do szpitala, bo Laura źle się czuła. I wtedy
mieliśmy wypadek samochodowy, dlatego wszyscy troje tak czy siak tu trafiliśmy.
Rossa odwiedziło jego rodzeństwo. Wtedy poznałam Rydel, jego siostrę.
Powiedziała mi, że kiedy mieszkali w Colorado, Ross chodził z Laurą, ale się
rozstali, bo musiała wyjechać do Miami. On też tu przyjechał i po latach znów
się spotkali na planie serialu.
- Co za historia..
- No wiem, brzmi niewiarygodnie, nie?
- Trochę.
- Wtedy byłam już w nim zakochana i ciężko mi było to
znieść, bo… zdawało mi się, że
- On czuje to samo?
- Tak. Niezły jesteś w te zgadywanki.
- Nie zgadłem, po prostu się to wiedziałem.
- Czyli na zmianę jesteś jasnowidzem i bystrzykiem?
- Coś w ten deseń. Mów dalej.
- Łudziłam się, że też mu się podobam, ale wtedy zobaczyłam,
że on nadal coś czuje do Laury,. Wtedy usłyszałam ich rozmowę. Że „ja się nie
liczę”, że „ważna jest tylko Laura”.
- Co za żałosny…
- Tak, wiem. Idiota.
- Hm, miałem na myśli gorsze określenie, ale niech będzie.
- Domyślasz się, jak się czułam. Najpierw rozpacz, później
wściekłość. Wpadłam do środka i krzyczałam, krzyczałam, krzyczałam.
- Rozumiem, że nie masz zamiaru ich przepraszać?
- Przeciwnie, chce z nimi na spokojnie porozmawiać. Ale z
każdym osobno, bo to nie na moje nerwy. Już wystarczy, że jutro po południu
wylatuję do Londynu.
- Co?!
- Czego się drzesz?
- Nic…Wyjeżdżasz? Czemu mówisz mi o tym dopiero teraz?
- Jakoś nie było okazji.
-Eh Alex, Alex..
- Czyżbyś się smucił z tego powodu?
- Jaa? W życiu.
- To skąd ta melancholia w głosie?
- Bo teraz się będę nudził. Nie będę miał kogo nawiedzać w
nocy.
- Zawsze możesz postraszyć Rossa i Laurę – zachichotała
Alex.
- To nie to samo.
- Racja. Z resztą jutro tak samo jak ja są wypisani ze szpitala.
Ale wiesz, jeszcze nie jest do końca przesądzone, czy wracam do Londynu, czy
nie.
- No teraz to zgłupiałem. Najpierw mówisz, że jedziesz, teraz że zostajesz?
- Nie do końca, Charlie. Teoretycznie miałam mieć
przedłużony termin w Miami, bo dyrektor serialu zapłacił za mój pobyt. Mam grać
jeszcze w paru odcinkach. A najlepsze, że moi rodzice nic o tym nie wiedzą.
- Tak się spytam z ciekawości. Masz zamiar oznajmić im, że
tu zostajesz, PARĘ GODZIN przed odlotem?
- Jasne, czemu nie.
- Ciekawa z ciebie osoba, wiesz?
- Jestem niemal pewna, że się nie zgodzą, ale trzeba
próbować.
- Chciałabyś tu zostać?
- Hmm, tak. Mimo, że nie wyobrażam sobie jak na razie
wspólnej pracy z Rossem i Laurą.
- Trzymam kciuki. Idę już, bo nagle zachciało mi się spać.
- Aż tak cię zanudziłam?
- Niee, no co ty – zapewnił ją chłopak. Wstał i podszedł do
drzwi.
- Ej, tylko się ze mną jutro pożegnaj, jakby co. Dobra? –
dodał.
- Jasne – zaśmiała się Alex – Dobranoc, Charlie.
Szatyn uśmiechnął się:
- Mogłabyś to powtórzyć?
- Co?
- To, co przed chwilą powiedziałaś.
- Dobranoc, Charlie.
- Dzięki… lubię, jak wymawiasz moje imię – zniknął za
drzwiami, ale po chwili znów się pojawił.
- Alex?
- Tak?
- Dobranoc
-Dobranoc, dobranoc.
Wyszedł, ale po sekundzie wrócił się, dodając:
- Aha, no i miłych snów.
- Eh nawzajem, głuptasie. Idź już.
W tym momencie drzwi zamknęły się za chłopakiem. Alex
uśmiechnęła się – ależ on był uroczy! Rozmowa z nim bardzo jej pomogła – dzięki
Charliemu zapomniała chociaż na chwilę o bólu, oderwała się od rzeczywistości.
I mimo, że opowiedziała mu całą historię związaną z Rossem, nie czuła się ani
trochę smutna.
„Tylko co na to wszystko moi rodzice?” - zmartwiła się dziewczyna.
***
Hej, za namową Weroniki postanowiłam napisać następny rozdział i na szczęście dałam radę :) mam nadzieję, ze się spodoba.
ostatnio spada liczba wyświetleń bloga, trochę mi smutno z tego powodu :c ale ciesze się z każdego komentarza,więc proszę, piszcie ich jak najwięcej.
jeszcze jedno. niezmiernie wkurza mnie to, że archiwum bloga przez to czarne tło jest praktycznie niewidoczne. a jak próbuję zmienić kolor czcionki na jaśniejszy, automatycznie rozjaśnia mi się tekst w rozdziałach. nie wiem, co robić :( pomoocy, ja to sierota jestem, nie wiem jak to poprawić :D
~`BabyBlue
