"Sorry, but I'll tell you a sad story..."

                                                                    ***

Zbliżała się północ, nasza bohaterka leżała już w łóżku, wspominając miniony wieczór.

„Co za chałowe urodziny” – myślała Alex wpatrując się w sufit. Nie wierzyła, że to, co się wydarzyło było, tak jak to mówił Ross,  tylko nieszczęśliwym wypadkiem. W końcu przed przyjęciem nieźle się ze sobą  pokłócili… A  jeśli to nie przez niego została prawie zgnieciona przez ogromny baner, to niby kto zawinił? Laura? Raini? Calum? Nikogo z rodzeństwa Rossa nie podejrzewała, bo dotychczas nie miała z nimi nawet drobnej sprzeczki. Charlie też raczej nie mógł tego zrobić, bo… on jest inny. Nie zepsułby jej urodzin, nie miałby powodu. O! Chyba właśnie dzwoni. Jak to on, zupełnie niespodziewanie i to o późnej porze.

Alex złapała za komórkę i rzuciła zmęczonym głosem:

- Hallo?

- Cześć, jak tam? – odezwał się Charlie.

- Beznadziejnie.

-  Wiem, trochę głupio wyszło.

- Głupio? Mało powiedziane! Już mogłam przeżyć fakt, że mój prezent został obsikany przez psa. Zniosłam nawet to, że przez ten cholerny baner strasznie boli mnie stopa. Ale nie, Ross musiał jeszcze spieprzyć sprawę z tortem. To już lekka przesada, nie sądzisz? – wybuchła Alex.

- No cóż, chłopak miał zły dzień…  - stwierdził ostrożnie szatyn.

- Ale z nim to tak zawsze, rozumiesz? Najpierw coś schrzani, przeprasza, a potem znów to samo.

- Nie przejmuj się, masz jeszcze mnie. Zawsze do usług – zaśmiał się Charlie.

- Wiem, przynajmniej na ciebie mogę zawsze liczyć – uśmiechnęła się Alex – Jesteś kochany.

- Dzięki. Przez grzeczność nie zaprzeczę.

- Wiedziałam, że to powiesz!

- A widzisz, jak się okazuje nie tylko ja umiem czytać w myślach.   

- A umiesz?  - droczyła się Alex.

- No jasne, że tak – stwierdził chłopak.

- To o czym teraz myślę?

- Raczej o kim, moja droga. Oczywiście o mnie - odrzekł z pewnością w głosie Charlie.  

- Hmm. Powiedzmy, że zgadłeś.

- No to miłych snów, skarbie…. o mnie.

- Miłych snów – zaśmiała się Alex – I..EJ! Jaki znów skarbie?! – rzuciła jeszcze, ale Charlie już zdążył się rozłączyć.

- Eh, co za głupol – stwierdziła dziewczyna i cicho chichocząc rzuciła się na poduszki.

* tydzień później*

- Jak tam sobie radzisz, córeczko?

- Wszystko okej, jestem grzeczna i dobrze się uczę  - powtórzyła  po raz setny Alex. Rodzice dzwonili tylko dwa razy w tygodniu, by nie wydać na dużo pieniędzy na połączenia, ale zazwyczaj tak długo im schodziło na rozmowie z córką, że koszty wyszłyby takie same, jakby dzwonili codziennie.

- A doszedł do ciebie prezent? – spytała Polie.

- Jeszcze nie, ale chyba niedługo powinien przyjść.

- Właściwie to już powinien być – tata Alex wyrwał słuchawkę z rąk żony -  Wysłaliśmy go dokładnie w dniu twoich urodzin. Pewnie znów są jakieś opóźnienia.

- Spokojnie, tato. Nawet jeśli mają jakieś problemy na poczcie, prędzej czy później prezent do mnie dotrze – uspokoiła go Alex – A jak tam u was? Czy nie dzwoniła Jennifer?

- Nie, niestety nie, córeczko. Nadal się nie odzywała.

- Hmm to szkoda. Dzwoniłam do niej z tysiąc razy i nie odbiera. Martwię się.

- Na pewno niedługo zadzwoni, chociażby po to, żeby ci złożyć spóźnione życzenia – stwierdził John – Czy robiłaś imprezę urodzinową?

- Eh tak, przyjaciele zrobili mi małe przyjęcie-niespodziankę – westchnęła dziewczyna.

- A czemu tak posmutniałaś, co? – zmartwiła się Polie, która w końcu odzyskała słuchawkę.

- Bo impreza niezbyt się udała. Z resztą nieważne, długo by opowiadać.

- Ale..

- Muszę już kończyć – przerwała rodzicom Alex – mam zadaną masę zadań z angielskiego i to na jutro. Nieźle nas męczą na tych zajęciach.

Rozłączyła się i położyła komórkę na szafce. Nie lubiła kłamać (bo pracę domową już dawno odrobiła), ale tym razem musiała to zrobić. Inaczej rodzice zamęczyliby ją pytaniami o nieudane przyjęcie. A Alex nie chciała kolejny raz opowiadać tej koszmarnej historii. Na szczęście noga przestała już boleć, nie miała też problemów z dogadaniem się z przyjaciółmi. Tylko Ross… znów przestali się do siebie odzywać. Widywali się tylko na planie i na zajęciach w StarWork Company. Ta niezdrowa relacja była dla Alex bardzo uciążliwa i powoli miała dość pracowania w jednym pomieszczeniu z obrażonym blondynem. Na szczęście humor poprawiały jej Laura, Rydel i Raini. Często się spotykały na „babskie ploteczki”, co bardzo je do siebie zbliżyło.

W tej chwili właśnie, wszystkie cztery przebywały w pięknym domu Laury. Zajadając się chipsami, oglądały jakiś nudny film.

- Błaaaagam, wyłączmy ten chłam, bo już nie mogę – jęczała Alex.

-  Co, czyżbyś nie lubiła romansów?  - spytała z zaciekawieniem Raini.

- Hmm, powiedzmy, że nie jestem w nastroju na kiepskie opowiastki o miłości – odparła zgryźliwie nastolatka.

- A właśnie, skoro już mówimy o miłości… Co u Charlie’go? – rzuciła Rydel unosząc znacząco brwi.

Alex zaczerwieniła się.

- Skąd to pytanie? Przecież my nie jesteśmy razem.

- Aha! Od razu się domyśliłaś, o co mi chodzi. Czyli coś jednak jest na rzeczy – zaśmiała się siostra Rossa.

- Właśnie właśnie, nie wykręcaj się, kochana – poparła ją Laura.

- Słuchajcie, naprawdę. Nie wiem o czym mówicie. Charlie i ja jesteśmy TYLKO przyjaciółmi – tłumaczyła im Alex.

- Jasne jaaasne. To z kim tak wczoraj gadałaś przez telefon?  I z kim SMS-owałaś przez całe sobotnie popołudnie? I wreszcie – kto po ciebie przyszedł pięć razy w poprzednim tygodniu tylko po to, żeby wyciągnąć cię na spacer?  - bombardowały ją pytaniami przyjaciółki.

- No już dobra. Przyznaję, lubię go. Nawet bardzo. ZADOWOLONE?

-  Tak! – Laura, Raini i Rydel przybiły sobie piątki – w końcu się przyznała!

Alex spojrzała na nie z politowaniem i pokręciła głową.

Tymczasem Charlie właśnie wracał z wizyty u kolegi. Kierował swoje kroki do szpitala, by dowiedzieć się, jak się czuje babcia. Ostatnio było z nią coraz lepiej, więc chłopak żył nadzieją, że niedługo wszystko wróci do normy. Długo musiał czekać na poprawę zdrowia babci. Była bardzo schorowana, więc jej pobyt w szpitalu znacznie się przedłużył. Charlie musiał radzić sobie sam – gotował, sprzątał, zajmował się kotem babci, Fredem i  pielęgnował mały, śliczny ogródek. Szło mu to z niemałym trudem, ale dawał sobie radę. W razie czego zawsze mógł liczyć na pomoc życzliwych sąsiadów. Bowiem Charlie miał niezwykły dar zjednywania sobie ludzi. Bardzo łatwo nawiązywał kontakty i zyskiwał nowych przyjaciół. Dzięki temu nigdy nie czuł się samotny, mimo nieobecności babci.

Właśnie kierował się na salę, gdzie leżała chora. Drogę zagrodził mu wysoki, poważnie wyglądający lekarz.

- Pan Charlie Smith?

- Tak, a o co chodzi? – spytał niepewnie chłopak.

- Wnuczek pani Smith, z domu Herstwish?  -  badał dalej mężczyzna.

- Yyy, tak. Czy mogę przejść? Byłem umówiony. - niecierpliwił się  Charlie.

- Czy mógłbyś mi podać numer telefonu rodziców, lub kogoś z twojej rodziny? – nie ustępował lekarz.

- Przepraszam, ale o co panu chodzi? Ja nie mam rodziców, zginęli w wypadku, kiedy miałem dwa lata. Wychowuje mnie babcia i właśnie usiłuję wejść na jej salę.

- Obawiam się, że to nie będzie możliwe – odparł poważnie lekarz.

- Dlaczego?  - zaniepokoił się Charlie – Proszę mnie wpuścić, chcę ją zobaczyć.   

- Nie sądzę, by to był dobry pomysł. Trzeba się uspokoić, ochłonąć.

-  Co z nią? Co z moją babcią?!

- Była bardzo dzielną kobietą.

- Jak to BYŁA? Przecież.. – urwał widząc smutne oczy lekarza.

- Bardzo mi przykro…Pani Herstwish  zmarła dwie godziny temu...

                                                                       ***

trochę smutny rozdział. i to zakończony w średnio fajnym momencie, ale może jeszcze zdążę przed Wiligią dodać inny, weselszy ;) 

mam nadzieję mimo wszystko, ze przypadnie Wam do gustu. miłego czytania i...  Wesołych Świąt ;)

gorąco polecam bloga naszej utalentowanej Weroniki :

http://www.austin-story-ally.blogspot.com/    wchodźcie, bo warto:)

 ~`BabyBlue