*dwa dni później*
Grupa przyjaciół z serialu „Austin i Ally” znów spotkała
się w garderobie Caluma.
- Okej. Każdy wie, co ma robić? – spytała Laura.
- Taaak kochana – Raini ziewnęła i leniwie się
przeciągnęła– powtarzaliśmy to już z tysiąc razy. Spokojnie, wszystko się uda.
- Racja, nie ma się co przejmować. Poza tym to
tylko mała impreza urodzinowa – uśmiechnął się Calum.
- Eh, szkoda tylko, że Ross.. chyba nie przyjdzie na
przyjęcie dla Alex. Coś mu strzeliło do głowy, nie wiem, może znów się
pokłócili? – zastanawiała się brunetka.
Raini i Calum wymienili między sobą spojrzenia.
- Laura… nie chcę ci sprawić przykrości, ale.. –zaczęła niepewnie
czarnowłosa.
- Ale co? – przerwała przyjaciółce Laura, zakładając ręce
na biodra.
- Eemm… RossjestchybazazdrosnyoCharliegoiAlexdlategotaksiędziwniezachowywał
– wyrecytowała bez tchu nastolatka.
- CO?
- Raini chodziło o to, że Ross nie lubi, kiedy Alex
spotyka się z Charliem – wspomógł ją Calum.
- Dlaczego tak sądzicie? – spytała ostro Laura – Przecież
ona jest tylko jego przyjaciółką, nigdy nic ich nie łączyło!
- Nie denerwuj się, nie chciałam cię rozzłościć –
próbowała załagodzić sprawę Raini.
- Nie rozzłościłaś mnie, ale na pewno popsułaś mi humor –
odparła brunetka, i posyłając jej pewne wyrzutu spojrzenie, wyszła z garderoby.
Tymczasem Ross przebywał wraz ze swoim rodzeństwem w ich
ulubionej kawiarence - „The Griddle”.
- Jak tam się mają sprawy z Laurą? – zagadnął go Rocky,
dwuznacznie poruszając brwiami.
- Eee..Dobrze, wszystko okej – odparł niezbyt przytomnie
Ross, gapiąc się w okno. Cały czas rozmyślał o tym, co się stało przed dwoma dniami.
Znów zachował się kretyńsko. Nie dość,
że pokłócił się z Alex, to jeszcze obraziła się na niego jego dziewczyna. Ale
on przecież nie jest zazdrosny! Po prostu… denerwuje go towarzystwo Charliego.
Podświadomie czuł, że ten chłopak sprowadzi na nich niemałe kłopoty….
- Hekhem, Ross? Mówię już do ciebie szósty raz, a ty
nawet łaskawie nie spojrzysz w moją stronę - stwierdziła Rydel robiąc obrażoną minkę.
- Cco? Przepraszam, zamyśliłem się.
- Na pewno wszystko gra? – badał jak zwykle troskliwy
Riker.
- Tak, na pewno. A właściwie, gdzie jest Ellington?
- No, jak to gdzie. Na randce z piękną Kelly – uśmiechnął
się Rocky.
- Ehh te słitaśne gołąbeczki – westchnął Ryland czym
wywołał gromki wybuch śmiechu. Tylko Rydel zdawała się być jakaś smutna.
Potrząsnęła głową i zwróciła się do Rossa:
- Ej, może się przejdziemy? Chciałabym z tobą pogadać.
- Jasne – blondyn zrozumiał proszące spojrzenie siostry i
wstał z krzesła.
- A niby kto zapłaci za kawę, przepraszam bardzo? –
wykłócał się Rocky.
- No masz, niech ci będzie – Rydel rzuciła na stół parę
banknotów i złapała swoją białą bluzę w różowe paski. Już po chwili razem z bratem
przechadzała się jedną z ulic Miami.
- To o czym chciałaś pogadać? – spytał się Ross patrząc z
wyczekiwaniem na blondynę.
- O tobie. O Laurze. O Alex. I o Charliem.
- Skąd wiesz o
Charliem? Alex ci o nim opowiadała?
Rydel skinęła głową.
- Cudownie, a wspominała już, że się całowali?! – wybuchł
Ross.
- Jesteś zazdrosny, że się tak złościsz?
- NIE! – krzyknął blondyn, ale potem dodał nieco łagodniejszym
tonem – Nie, to nie tak. Po prostu.. nie umiem tego wytłumaczyć, ale czuję, że
on coś knuje przeciwko Alex.
- Oo, od kiedy jesteś takim czarnowidzem? – spytała ironicznie
Rydel – Nie martw się, dziewczyna wie, co robi. Jest rozsądna i nie da się po
raz drugi wykorzystać.
- Po raz drugi?
- Tak, bo to ty pierwszy ją zraniłeś.
- Ale to już przeszłość! Wszystko sobie przecież
wyjaśniliśmy. Dziwne, że z nią tak szybko się zaprzyjaźniłaś, a Laury nie
potrafisz nawet polubić.
-Mogłabym ją polubić, tylko że nie potrafię. No nic, ważne, że znów jesteś szczęśliwy. Szkoda
tylko, że kosztem Alex…
- Nigdy mi tego nie wybaczysz, prawda?
- Ja już ci wybaczyłam
- uśmiechnęła się Rydel – Każdy ma prawo popełnić błąd. Tylko obiecaj,
że nigdy więcej tak nie postąpisz.
- Obiecuję siostrzyczko. A teraz… Masz mi coś do
powiedzenia?
- Ja? O co ci chodzi? - zdziwiła się dziewczyna.
- No jak to, o co. A może raczej: o kogo.
- Nie rozumiem, do czego zmierzasz.
Ross przejechał sobie ręką po twarzy.
- Ratliff. Mówi ci to coś?
Rydel zarumieniła
się.
- Wiesz, że to bez sensu.
- Niby dlaczego?
- Bo on ma DZIEWCZYNĘ, Ross. I to piękną, mądrą, słodką…
- Eej siostra, nie poznaję cię. Ty się poddajesz?
TY?! - przerwał jej blondyn kładąc ręce na jej ramionach.
- Nie mogę postąpić inaczej. Chcę, żeby był szczęśliwy –
westchnęła Rydel.
- Jeśli się kogoś naprawdę kocha, nie można się poddawać.
Spójrz na mnie i na Laurę - po tylu latach znów jesteśmy razem, i mimo, że
się czasem kłócimy, nie możemy bez siebie żyć.
- Zupełnie jak stare dobre małżeństwo – zaśmiała się dziewczyna.
- Obiecałem ci coś. Teraz ty mi obiecaj, że przynajmniej
spróbujesz o niego zawalczyć.
- Dobrze, Ross. Obiecuję. Chociaż wiem, że nic z tego nie
będzie.
- No i kto tu jest czarnowidzem, co? – zauważył Ross.
- Nie lubię, jak łapiesz mnie za słówka -pokazała mu język i uśmiechnęła się – Ale dziękuję
za pomoc, jesteś kochany.
- No, to to ja wiem – machnął ręką blondyn.
- I jak zwykle skromny.
- To też wiem, zaskocz mnie czymś.
- I…najlepsiejszy – przytuliła brata i cmoknęła go w
policzek.
- Dla ciebie wszystko, głupolu – zaśmiał się chłopak i poczochrał
jasne włosy Rydel.
- Eej! Szacunku trochę, jestem starsza - nastolatka chichocząc szturchnęła go w bok.
- AU! Żebro mi chcesz złamać?!
Przekomarzając się w końcu wrócili do restauracji.
- No dobra, Ryd. Lecę teraz przeprosić Laurę i Alex. A
ty.. wiesz, co masz robić – uśmiechnął się Ross, znacząco unosząc brwi.
Pożegnali się i każde ruszyło w swoją stronę – Ross do
StarWork Company, a Rydel do hotelu, gdzie na czas pobytu w Miami mieszkała
razem z Rockym Rikerem, Rylandem i Ratliffem.
Laura właśnie kończyła przystrajać kolorowymi
serpentynami salę, gdzie kręcone są odcinki serialu. Naraz zadzwonił jej
telefon. Szybko wyjęła go z kieszeni, ale zawahała się przed odebraniem – na ekranie
wyświetlił się napis „Ross dzwoni”.
- Hmm, może wreszcie zmądrzał - mruknęła do samej siebie i nacisnęła zieloną
słuchawkę.
- Hallo, Laura?
- Nie, Święty Mikołaj.
- Gdzie jesteś?
- A gdzie mogę być?
- Emm… Na planie?
- Brawo. Robimy dekoracje na przyjęcie. Może przestaniesz
się obrażać i przyjdziesz nam pomóc?
- To ty się obraziłaś, nie ja. Zaraz… czy ty powiedziałaś PRZYJĘCIE?
- No tak, przecież dziś są urodziny Alex.
- Oż Cholera! Zapomniałem !
- Ross!
Planowaliśmy imprezę dwa dni temu! Jak mogłeś zapomnieć?
- Uh, nie wiem. Muszę kupić jakiś prezent, i to szybko.
- Boże, ale z ciebie patałach.
- Przepraszam, skarbie. W ogóle… przepraszam, że taki
byłem.
- Zostaw przeprosiny na później, leć po prezent. Przyjęcie
zaczyna się za dwie godziny – ucięłą Laura i się rozłączyła.
Ross złapał się za
głowę.Co kupić Alex? Tylko jedna osoba będzie to wiedziała. I nie, bynajmniej nie miał na
myśli Charliego. Złapał za komórkę i zatelefonował do Rydel.
- Ross? – spytała lekko zdziwiona siostra.
- Sooorki, ale znów potrzebuję twojej pomocy.
- Jasne, mow o co
chodzi.
- Tak jakoś.. zapomniałem o urodzinach Alex.
- Ross! Boże, ale z ciebie patałach! - zawołała Rydel.
- Już to dzisiaj słyszałem
- I co, pewnie nie masz dla niej prezentu?
- Nie mam. A że się przyjaźnicie, pomyślałem, że pomożesz
mi wybrać dla niej upominek .
- Dobra, pomogę. Ale następnym razem zapisuj sobie takie
rzeczy, geniuszu.
- Trzeba było mi przypomnieć! – obraził się Ross.
- Myślałam, że to oczywiste. No nic, spotkajmy się za pół
godziny w centrum handlowym „City Shopping” - zarządziła blondyna.
- OK, do zobaczenia – rzucił Ross i się rozłączył.
Po godzinie wszystko
już było gotowe. Plan serialu pięknie udekorowano, a nad drzwiami makiety
budynku Sonic Boom zawieszono wielki napis „ Wszystkiego Najlepszego, Alex!”.
Czekano tylko na powrót Alex i Charliego, który był wtajemniczony w całe
przedsięwzięcie. Miał wybrać się z solenizantką na spacer i wrócić dopiero
wtedy, kiedy Laura wyśle mu SMS.
Ross na szczęście zdążył kupić prezent – dużego, beżowego misia z napisem „przepraszam” i wisiorek z flagą Wielkiej Brytanii.
- Poczekaj na chwilkę, zaraz wracam – powiedział Charlie i zniknął w
ciemnościach korytarza. Wszedł do garderoby Caluma.
Tam przekazał Laurze wieści, że solenizantka już jest na
miejscu.
- Ok, na planie są wszystkie prezenty. Leć tam po cichu i
połóż mój i swój upominek obok nich. Tylko ciii – położyła palec na ustach i wręczyła mu dosyć ciężką torbę.
- Uhh co ty tam włożyłaś? Stu kilowy głaz czy słonia? –
jęknął Charlie.
- Ciiiicho! Idź na plan, ostrzeż pozostałych i czekajcie na sygnał. Ja postaram się ją
zatrzymać.
Charlie posłusznie wyszedł z pomieszczenia i skierował się na plan.
Laura pobiegła do Alex.
- Heeej – zawołała i przyjacielsko otoczyła ją ramieniem –
co słychać?
- Laura, co się
dzieje, ledwo cię widzę. Czemu tu tak ciemno i cicho? – pytała zdezorientowana
Alex.
- No wiem, że zazwyczaj jest zupełnie na odwrót, ale po
prostu wyłączono nam prąd i wszyscy wcześniej poszli do domów – skłamała brunetka.
- Rozumiem. A
Charlie?
- Był tu gdzieś przed chwilą, ale chyba też poszedł.
Mówił, żeby ci przekazać, że przeprasza, ale coś mu wypadło i musi wracać.
Alex skinęła głową i posmutniała.
- Ej! Słyszałaś to? – Laura zastrzygła uszami.
- Co?
- No, ten dźwięk. Jakby ktoś coś przesuwał.
- Nieee, nic nie słyszałam…
- O! Znowu! To chyba dobiega z sali, gdzie kręcimy odcinki!
- Laura, nie sądz…
- No chodź, musimy to sprawdzić – przerwała jej brunetka
i pociągnęła ją wgłąb korytarza.
Tymczasem Charlie przytaszczył oba prezenty na plan i
kazał wszystkim zająć miejsca. Sam zaś podszedł do dużej, żółtej torebki , z której
wychylała się głowa misia. Widział, jak Ross trzyma ją w rękach, więc domyślił
się że to on kupił pluszaka Alex. Uśmiechnął się złośliwie. Sprawdził, czy nikt
nie nadchodzi i schylił się w
poszukiwaniu Pixie.
- Piiixieeeee, chodź tu, piesku. No chooodź.
Znalazł ją – siedziała w kącie i przyglądała mu się z
zaciekawieniem, zabawnie przekrzywiając główkę. Wziął ją na ręce i zaprowadził
do do sterty prezentów.
- Ojoj, chyba dzisiaj nikt cię nie wziął na spacerek i
chce ci się siusiu – stwierdził Charlie głaszcząc jej futerko – Ale wiesz co?
Chyba mam rozwiązanie.
To mówiąc wsadził pieska do żółtej torby. Nie musiał
długo czekać – zrobiła to, co miała zrobić. W końcu była jeszcze bardzo mała, a
cała sytuacja z przyjęciem bardzo ją stresowała.
- Brawo Pixie, o to mi chodziło – zachichotał Charlie i oddalił
się na swoje miejsce.
- EJ UWAGA, NA MIEJSCA! IDĄ TU!! –zawołała Raini. Ktoś
zgasił światło i wszyscy z napięciem wyczekiwali dziewczyn.
- Laura? Gdzie ty
się podziałaś? – wyszeptała zdezorientowana Alex. Naraz wszystko się
rozjaśniło, przyjaciele wyskoczyli z ukryć i wrzasnęli:
- WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO !!!
***
przepraszam że dopiero teraz łaskawie dodaję, ale na serio tak mi się ciężko pisało, że coś okropnego :/ jutro jadę do Wawy a w przyszłym tygodniu testy gimnazjalne (znowu -.-) więc niestety, następny rozdział dopiero za tydzień. :(
na pocieszenie piosenka, która utkwiła mi w głowie (sorki DarkAngel, mam nadzieję że nie masz mi tego za złe, ale chyba pomałpuję od Ciebie od czasu do czasu dodawanie piosenek;))
