"Hope keeps things alive II"

                                                                   ***

Kilkanaście minut później do szpitala przyjechali zdenerwowani rodzice Alex. Polie krzyknęła i rzuciła się do łóżka dziewczyny.

- Alex, córeczko! Jak się czujesz? –z trudem wymawiała słowa pozwalając łzom swobodnie spływać po bladych policzkach. 

- Nie bój się, wszystko jest w porządku – przemówiła do niej łagodnie Alex, gładząc ją uspokajająco po ręce. John milczał patrząc to na Alex, to na towarzyszącego im Rossa.

- Kto spowodował ten wypadek? Niech ja dorwę tego gnojka... – Polie zacisnęła pięści.

- Dobrze wiem, kto jest wszystkiemu winny! – rzekł przez zaciśnięte zęby John. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem.

- Tato, o  co ci chodzi? – spytała Alex.

Mężczyzna skierował wzrok na Rossa i wycedził:

- Masz nam coś do powiedzenia, chłopcze?

- Ja..jja nie wiem, o czym pan mówi. – jąkał się Ross.

- Od początku wiedziałem, że nie można ci ufać – wycelował palec w kierunku chłopaka -  Cały ten wypadek jest twoją, tylko i wyłącznie twoją winą! Podobno rozmawiałeś przez telefon w trakcie jazdy. Nie uważałeś na drodze i zderzyłeś się z innym kierowcą. Naraziłeś moją córkę na niebezpieczeństwo, przez ciebie mogła zginąć!

- Tato! Uspokój się! To nie tak – zawołała Alex próbując wstać. Po raz kolejny poczuła, jakby w jej głowie wybuchł dynamit. Syknęła z bólu i opadła z powrotem na poduszki.

- John, nie denerwuj się! Nie ma dowodów na to, że to Ross spowodował wypadek!

- Zderzyliśmy się z piratem drogowym, facet złamał przepisy i wymusił pierwszeństwo – dodała Alex.

Ross zwiesił głowę ukrywając łzy. Nie mógł pozbyć się natrętnej myśli, że zawinił i stracił zaufanie rodziców Alex.

Całe zamieszanie przerwała pielęgniarka:

- Proszę wyjść, pacjentka musi odpoczywać. Wszelkie awantury przy jej stanie zdrowia nie są wskazane – tu spojrzała znacząco na dorosłych.

John westchnął i wychodząc rzucił chłopcu groźne spojrzenie. Mama Alex jeszcze przez chwilę siedziała przy łóżku dziewczyny, mocno ściskając jej ręce. W końcu wstała, podeszła do Rossa i szepnęła mu parę słów do ucha, na tyle cicho, by tylko on mógł je usłyszeć:

- Ufam ci. Obiecaj mi tylko, że będziesz się nią opiekował. Ona cię potrzebuje.

- Obiecuję – odrzekł Ross z powagą w głosie. Polie uśmiechnęła się i położyła przez chwilę rękę na jego ramieniu. Po chwili dodała:

- Jutro znów tu przyjedziemy, ale tym razem postaram się przemówić mojemu kochanemu mężowi do rozsądku. Do zobaczenia!

Kiedy kobieta wyszła z sali, Ross zbliżył się do łóżka Alex.

- Co ona ci tam nagadała do ucha? – spytała z ciekawością dziewczyna.

- Kiedyś się dowiesz – odparł tajemniczo Ross.

- Ostatnio masz coraz więcej tajemnic przede mną, blondasku.

- Aha, czyli bawimy się w przezwiska, tak? No dobrze, mała.

- Nie no błagam.

- Sama zaczęłaś.

- Ross, po pierwsze nie jestem mała.

- A no faktycznie, zapomniałem. Jesteś niska.

- Za to ty głupi.

- Dzięki.

- To nie był komplement.

- Dla mnie był.

- Skończysz?

- Co mam skończyć? To ty czegoś nie skończyłaś.

- Bo mi przerwałeś.

- Dobra, teraz nie będę przerywał.

- Po pierwsze, nie jestem mała. A po drugie w moim stanie nie mogę się denerwować.

- Ooo. Czyżbym ci działał na nerwy?

- Troszeczkę.

- Troszeczkę?

- Mhm. Tak, że gdyby nie ten potworny ból głowy, już bym cię dawno znokautowała moją pięścią.

Ross prychnął pogardliwie.

- Ty? Taka mał… to znaczy.. taka kruszynka?

- Nie wierzysz, że mogłabym to zrobić?

- Hmm słuchaj Alex. Nie to, że coś, ale…Wydaje mi się, że akurat mnie..

- Nie dam rady uderzyć? To, że się przyjaźnimy w niczym cię nie usprawiedliwia.

- Ah tak? Bynajmniej nie o to mi chodziło. Po prostu jestem dla ciebie za ładny.

Alex wybuchła śmiechem.

- Przechodzisz samego siebie, Ross.

- Kolejny komplement?

- Może być.

- Czuję się adorowany.

- Weź, bo zaraz umrę.

- Ze śmiechu?

- Mhm.

- Ale przyznaj.. Mam w sobie to coś.

- To coś niewyobrażalnie irytującego? O tak.

- Naprawdę tak uważasz? – spytał Ross lekko urażony.

Alex spoważniała.

-  Nie. Jesteś strasznie kochany, wiesz?

- NO. I to chciałem usłyszeć!

Usiadł na łóżku i złapał jej rękę.

- Wiesz co? Bez sensu. Gdyby nie ten twój ból głowy, to mógłbym cię przytulić. A teraz nie mogę.

- Zaraz znów umrę. Tylko że tym razem ze słodyczy.

- Nie! Nie umieraj w ogóle – krzyknął Ross i pocałował ją w rękę. Alex zarumieniła się. Już otwierała usta w odpowiedzi, kiedy nagle na  salę wpadł lekarz, i oznajmił im radosnym tonem:

- Słuchajcie! Laura się obudziła!

                                                                         ***

Nareszcie jest. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. jestem głupia i w ogóle się Was nie słucham. miałam dodawać często długie rozdziały, a tu wyszło takie coś. :( mam nadzieję że rozdział się spodoba, proszę jak zwykle o duuuużo komentarzy.

w kwestii ankiety wyszło oczywiście 9 do 9 więc zdecydowałam, że o tym, kto będzie z kim dowiecie się w następnych rozdziach (wybrałam jedną z opcji, mam nadzieję, że część osób mnie za to nie znienawidzi)

i dziękuję za wsparcie i cierpliwość! :) 

PS: do pies99, dzięki za pomoc, pomysł się przydał! 

~`BabyBlue